El Clásico was eigenlijk al beslist voor de wedstrijd nog maar begonnen was. De vraag was niet wie de wedstrijd ging winnen, maar wel met hoeveel tegengoals het superieure FC Barcelona aartsrivaal Real Madrid, een paar maten te klein voor dit superteam, naar huis zou sturen.
Een absolute vernedering voor Real, dat was het in de heenwedstrijd in Bernabeu. Sindsdien stoomde Barcelona gewoon door en bleef Real Madrid het lastig hebben op verplaatsing. Onder impuls van Messi, Suarez en Neymar tonen de Catalanen zich zowel binnen als buiten Spanje zo goed als onklopbaar. 39 wedstrijden op rij zonder nederlaag, onwaarschijnlijke cijfers zijn het.
Het optimisme in Catalonië was dus zeker gerechtvaardigd. Bovendien moest de wedstrijd tegen Real ook de perfecte hommage worden aan Johan Cruyff. Hoe kon de nummer 14 beter geëerd worden dan met een klinkende overwinning tegen de aartsrivaal? Het eerbetoon bleef echter beperkt tot de momenten voor aanvang van de partij en de 14e minuut.
Op het veld viel het allemaal een beetje tegen. Intensiteit, dat wel, en een resem overtredingen. Net voor het uur leek het feest dan toch eindelijk ingezet te kunnen worden. Uitgerekend Piqué was de man die scoorde tegen de ploeg die hij zo graag de duivel aandoet. Het bleek niet het startschot van een Catalaanse doelpuntenkermis zoals Camp Nou er al zoveel zag dit seizoen, integendeel.
Neen, het maakte achteraf bekeken het scenario alleen nog wat mooier voor Real Madrid. Een overwinning smaakt immers nog zoveel zoeter als je er een achterstand moet voor wegwerken. Dat deden de bezoekers, en dat dankzij BBC, het trio dat al het ganse seizoen in de schaduw opereert van MSN.
Zoals wel vaker was Benzema de eerste Madrileen die scoorde. Gareth Bale volgde, maar zijn doelpunt werd afgekeurd. Onterecht, dat wel, en dat leek Real zuur te gaan opbreken. Toen Sergio Ramos, die absoluut vroeger wilde gaan douchen, eindelijk zijn zin kreeg van de scheidsrechter en met zijn tweede geel van het veld gestuurd werd, zag het er penibel uit voor de mannen van Zidane.
Maar net op dat moment stond de Koninklijke op, het moment waar de Real-fans al zo lang op wachtten na een annus horribilis. Eindelijk konden de madridistas nog eens fier zijn op hun team, eindelijk hadden ze nog eens iets te vieren. En het was niemand minder dan Cristiano Ronaldo die daarvoor zorgde.
Uitgerekend hij. De man die ondanks de tientallen doelpunten die hij sinds afgelopen zomer alweer scoorde al gans het seizoen met bakken kritiek te maken krijgt. Die zelfs door het eigen publiek regelmatig uitgefloten wordt. De man die alleen scoort tegen de kleine teams. En dan vooral in het eigen Bernabeu. En als het er eigenlijk niet toe doet. Net hij scoorde de winnende treffer in Camp Nou, tegen het grootste team van dit moment. Sinds hij in La Liga speelt, scoorde hij nu al zestien keer in een Clásico. En Messi in diezelfde periode en in evenveel duels? Vijftien keer.
In de titelstrijd zal het er, tenzij Barça nu een dip krijgt, niet meer toe doen. Voor het geloof in La Undécima is deze overwinning van absolute goudwaarde. Voor Zinédine Zidane ook: zijn heldenstatus is nog verder gegroeid en de kritiek die er de voorbije weken toch al her en der te horen was, is verstomd. Wordt het ook echt een keerpunt? Dat kan alleen de toekomst uitwijzen.